Drie mannen met de achternaam Van Kreuningen; alle drie vrijwilliger bij dezelfde week in Elsloo; alle drie komend uit Wilnis; (achter)neven van elkaar omdat ze van dezelfde (over)grootvader afstammen en alle drie voor de eerste keer mee: dát is aanleiding genoeg om met hen in gesprek te gaan!

Op een mooie zaterdagmorgen hebben (vlnr) Gerton (47), Lars (21) en Gert-Jan (53) zich verzameld bij Gert-Jan thuis. De gastvrouw van hun vakantieweek in Elsloo (Adeline) woont ook in Wilnis en gaat bij hen langs met een paar brandende vragen.

Mannen, fijn dat jullie mee willen werken aan dit artikel. Met jullie wil ik graag praten over het vrijwilliger zijn tijdens een VOOR ELKAAR vakantieweek. Vandaar direct maar als eerste vraag: Wat heeft jullie ertoe gebracht om je op te geven als vrijwilliger?
Lars: Daar zijn twee redenen voor. Ten eerste omdat jij me al drie jaar “achtervolgt” met de vraag om mee te gaan. En ten tweede omdat ik dit jaar als voorzitter van de Rommelmarktcommissie (waarvan de opbrengst voor de VOOR ELKAAR vakantieweken was) vond dat ik dan ook een keer zo’n week moest ervaren.
Gerton: Ik wilde altijd al een keer iets met verstandelijk beperkten doen. Toen ik dit voorjaar tijdens een gemeentebijeenkomst de presentatie van de VOOR ELKAAR vakantieweken zag, begon het te kriebelen. In de week daarna sprak ik er met mijn tante over en die gaf het door aan jou. Jij belde en toen had ik geen keus meer ????.
Gert-Jan: Ik liep al jaren met het idee iets te gaan doen met mensen die verzorgd worden in verpleeghuizen of gezinsvervangende tehuizen. Vorig jaar zomer werd ik uitgenodigd om bij de bootreis te helpen om een dagdeel rolstoelen te duwen en dat heeft me de overtuiging gegeven dat ik ooit mee wilde gaan. Zowel door jou als door andere gemeenteleden werd ik aangespoord om het te doen. En toen heb ik me aangemeld.

Hebben jullie zelf ervaring in de zorg of ervaring met het omgaan met mensen met een verstandelijke beperking?
Gert-Jan: Ja, ik kom in sociale werkplaatsen om apparatuur te repareren, dus daar kom ik deze doelgroep wel tegen. Maar verzorgen in de zin van lichamelijke verzorging had ik niet. Maar dat heb ik geleerd!
Gerton: Niet echt, alleen met een neef die een verstandelijke beperking heeft. Daar ga ik weleens mee op stap. Uit eten, computerspelletjes doen etc. Maar niet in de verzorging of zo.
Lars: Ik ben derdejaars student verpleegkunde in opleiding (en onder een hoop gelach van de anderen licht hij toe: ze noemen me zuster, bij broeder denken ze dat ik in het klooster ga ????). Dus ik kom met alle facetten van de zorg in aanraking. En mijn oom heeft een verstandelijke beperking. Dus ervaring in de omgang heb ik wel.

Wat verwachtte je van de vakantieweek?
Gert-Jan: Ik wist niet wat ik moest verwachten. Ik ben overgehaald door jou en ging er blanco in. Bij de instructiedag kreeg ik ’s morgens het gevoel dat er wel veel do’s en don’ts waren, maar dat viel in de praktijk erg mee.
Lars: Ik had ook geen idee. Bij de instructiedag kreeg ik tijdens de kennismaking ’s middags wel het gevoel dat ik in een verkeerde leeftijdsgroep van vrijwilligers was aangeland (ik was verreweg de jongste), maar in de praktijk was het erg leuk en voelde je het (leeftijds)verschil niet.
Gerton: Ik heb de instructie dag niet meegemaakt, ik ging er gewoon blanco in.

Hoe was de werkelijkheid, kwam het overeen met je verwachtingen?
Gert-Jan: De werkelijkheid overtrof de verwachtingen! De samenwerking met de andere vrijwilligers was erg leuk. Even wennen aan elkaar, maar toen kwam de sfeer er goed in.
Gerton: Ik had geen verwachtingen, maar de praktijk vond ik heel erg leuk. Ik moest wel erg wennen aan één van mijn gasten, die had de eerste dagen last van heimwee. Maar gelukkig ging dat snel over en toen hadden we veel lol met elkaar.
Lars: Het was veel leuker dan ik gedacht had. We waren veel meer een team met z’n allen, dan ik aan het begin verwacht had. Het was de hele week reuze gezellig.

Hoe heb je het vrijwilliger zijn ervaren?
Gerton: Heel goed. Iedereen zou in zijn of haar leven minstens één keer mee moeten gaan. Om te ervaren hoe verstandelijk en/of lichamelijk beperkten hun leven leiden. Dat geeft daarna ook een ander beeld op je eigen leven. Je leert relativeren.
Lars: Leuk, gezellig en heel relaxed. Vrijwilliger zijn is heerlijk, ik kon nu zorgen voor iemand zonder dat ik, zoals op m’n werk wel het geval is, alles moest vastleggen in de systemen.
Gert-Jan: Heel leuk, ik moest wel erg wennen aan het feit dat ik constant moest begeleiden en aanwijzingen moest geven over hoe de kraan werkt, waar de douche is, etc. Of moest zeggen: kleed je maar aan, ga maar aan tafel, loop maar…… etc. Maar ik vond het wel heel erg leuk.
Allen: (grijnzend kijkend naar elkaar): we hebben in ieder geval veel lol gehad!

Wat vond je voor jezelf het meest leerzaam?
Gert-Jan: Ik heb heel veel van de andere (meer ervaren) vrijwilligers geleerd over verzorging en begeleiding. Maar vooral ook: ik heb niemand van de gasten horen klagen of mopperen over het feit dat ze een beperking hebben. Ze genieten en als ze horen dat je zorgen hebt zeggen ze: Dan ga je toch bidden? Of dan zing je toch een lied? De tevredenheid, afhankelijkheid en het onbeperkte vertrouwen in de Heere God, dat is voor mij echt heel leerzaam geweest.
Gerton: In zo’n week ervaar je dat iedereen, ongeacht verstand of wijsheid, voor God gelijk is. Dat zet je wel even stil.
Lars: Ook wel dat de gasten écht gelukkig zijn. Mijn referentiekader is mijn eigen werk in de zorg en daar hoor ik het ook wel anders. En als je dan ziet en hoort hoe blij de gasten zijn dat ze weer op vakantie mogen en dat ze daar weer een heel jaar op teren, dan heb je het inleveren van de vijf snipperdagen daar graag voor over. Het geeft je dan een dankbaar gevoel dat je mee mag.

En volgend jaar? Kunnen we weer op jullie rekenen?
Gert-Jan: Als het op het werk te regelen is: zéker! En kijkend naar z’n (achter)neven: graag weer met z’n drieën met een ZML-week, dat zou geweldig zijn!
Gerton: Zéker, als het te regelen is, dan is het voor herhaling vatbaar.
Lars: Jazeker! Of dat dan ieder jaar met de VOOR ELKAAR vakantieweken is, weet ik nog niet. Maar ik wil wel graag ieder jaar in binnen- of buitenland tijd besteden aan een vakantie met zo’n doelgroep.

Wat is jullie advies voor alle mannen/vrouwen die nog twijfelen om mee te gaan?
Eénparig: Doen! Gewoon meegaan, want pas als je het gedaan hebt, weet je hoe het is. Je moet het ervaren. En dan twijfel je niet meer, dan weet je het.